تست    Anti-Cardiolipin IgM

آنتی بادی های ضد فسفولیپید (aPA) اتوآنتی بادی هایی هستند که علیه فسفولیپیدهای دارای بار منفی هدایت می شوند. کاردیولیپین یک فسفولیپید است که در انعقاد خون نقش دارد. آنتی‌کاردیولیپین آنتی‌بادی‌هایی هستند که علیه فسفولیپیدهای غشای پلاکتی که مسئول انعقاد لخته‌های خون هستند تولید می‌شوند. آنتی بادی های ضد کاردیولیپین اغلب (با ضد انعقادهای لوپوس و آنتی بادی های گلیکوپروتئین بتا-2) مسئول تشکیل غیرطبیعی لخته ها در وریدها و شریان ها هستند. آنها در سندرم آنتی فسفولیپید، که به عنوان مثال، در سقط های مکرر در سه ماهه دوم یا سوم بارداری رخ می دهد، نقش دارند.APA با بیماری های خود ایمنی به ویژه لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) و طیف گسترده ای از شرایط دیگر، از جمله عفونت ها و درمان دارویی مرتبط است.
عوامل زیر احتمال بروز بیماری را افزایش می‌دهند:
ابتلا به لوپوس، سندرم شوگرن (Sjogren’s syndrome) و سایر بیماری‌‌های خود ایمنی
ابتلا به هپاتیت C، سفلیس، سیتومگالوویروس (CMV)، پاروویروس B19 و بعضی عفونت‌های دیگر
مصرف داروها از جمله هیدرالازین برای درمان فشارخون بالا و بعضی داروهای ضد صرع
آنتی‌بادی‌های آنتی‌کاردیولیپین IgM را می‌توان در طول پاسخ‌های التهابی، که در دوره بیماری یا بیماران بستری شده در بیمارستان رایج است، مشاهده کرد و اهمیت ناشناخته‌ای دارند. با این حال، در بیمارانی که آنتی بادی IgM دارند، به ویژه در تیتر بسیار بالا، نمی توان به طور واضح نقش ترومبوز را رد کرد.