تست  CMV IgG

سیتومگالوویروس (CMV) یک ویروس تبخال است که در همه جا در انسان وجود دارد و عامل عفونی اصلی ناهنجاری های مادرزادی است.
از آنجایی که عفونت مادرزادی علامت دار جنین بیشتر به دلیل انتقال داخل رحمی به دنبال عفونت اولیه مادر است، تشخیص افتراقی عفونت اولیه با عود کننده، IgM غیر اختصاصی یا تداوم آنتی بادی IgM اختصاصیCMV برای مدیریت بارداری بسیار مهم است. آنتی‌بادی‌هایی که در مراحل اولیه در طی پاسخ اولیه تولید می‌شوند نسبت به آنتی‌بادی‌هایی که در مراحل بعدی تولید می‌شوند، تمایل آنتی‌ژنی کمتری دارند.
یک IgG ضد CMV با تمایا کم آنتی ژنی که قبل از هفته 16 تا 18 بارداری تشخیص داده شده است، همراه با یک آنتی CMV IgM مثبت، شواهد قوی از عفونت اولیه اخیر است، در حالی که تمایل آنتی ژنی بالا در طول 12 تا 16 هفته اول شاخص خوبی از عفونت گذشته در نظر گرفته می شود. نتیجه تمایل آنتی ژنی بالا در اواخر بارداری نمی تواند عفونت اولیه را در مراحل اولیه بارداری رد کند.
پس از عفونت اولیه CMV، آنتی‌بادی‌های IgG دارای قدرت اتصال کم (آویدیتی کم) هستند و پس از 2 تا 4 ماه به قدرت اتصال بالا می‌رسند (آویدیتی بالا).
آزمایش مثبت CMV IgG نشان می دهد که یک فرد در دوره ای از زندگی خود به CMV آلوده شده است اما نشان نمی دهد که چه زمانی فرد آلوده شده است. این برای افراد بالای 12 ماه که دیگر آنتی بادی های مادری وجود ندارد، صدق می کند. اندازه گیری CMV IgG در نمونه های جفت گرفته شده با فاصله یک تا سه ماه می تواند برای تشخیص عفونت اولیه استفاده شود. تبدیل سرمی (نمونه اول IgG منفی، نمونه دوم IgG مثبت) شواهد روشنی برای عفونت اولیه اخیر است.